جوانی

امروز مث همیشه دوستم دیر کرده بود رفتم تو آلاچیق دانشگاه نشستم و چون هوا سرد بود یه شیر کاکائو داغ از کافه گرفتم تا با گرماش دستامو گرم کنم... 

همین طور که شیر کاکائو می خوردم اطراف الاچیق رو نگاه می کردم پر بود از شور. دختر و پسرای دانشگاه یه جوری با ذوق با هم دیگه حرف می زدن  . بعضی با خنده های بلند و طولانی و بعضی هم با لبخند های خانمی و ملیح به همدیگه خیره شده بودند بعضی هم خجالتی از زیر عینک های دودی اطراف رو دید می زدند عده ای ام یه جوری نمایان می کردند که بی اعتنا و پر ادعا به همه این احساسات هستند اما تو دلشون بدشون نمی یومد یکی بیاد باهاشون حرف بزنه

دلم گرفت من این شور و تجربه نکرده بودم انگار هیچی از جوانی نفهمیده بودم... 

   افسوس بر جوانی و بر زندگانی ام

      اندوه زندگانی ام از یاد رفته بود

          اندوه من جوانی بر باد رفته بود

             دیگر چه سود

                                     زندگی بی جوانی ام...  

اما شادم به همین حسی که دارم مغرورم  به خودم به زندگیم به آرزوهام افتخار می کنم... 

(از تو الاچیق مطلب نزاشته بودیم که گذاشتیم!!!)